Comfortzone.

Is heel leuk als je een onwijs hectiek leven hebt en een momentje van stilstand zeer waardeert. Zoals ik.

Als heel jouw leven nu een comfortzone is, kan dat zijn omdat er al genoeg hectiek is geweest. Een pauze-moment.

-Een comfortzone is een berg vreten omdat andere dingen niet gaan zoals je het wilt.
-Een comfortzone is een gedachtegoed aanhangen omdat een nieuwe gedachte 'eng' is.
-Een comfortzone is een opvoeding. "Zij deden het zo, dus doe ik het ook zo".
-Een comfortzone is stilstaand water.
-Een comfortzone is een vlucht uit de stroom.
-Een comfortzone is terugvallen in oude gewoontes.
-Enz...enz...


Eigenlijk is er niet zoveel aan, een comfortzone...alleen als je leven vol hectiek is en je snakt naar een momentje NIX.
Als je uit jouw comfortzone wilt komen, zul je een bepaalde vorm van hectiek moeten opzoeken/aangaan.
Easier said then done..maar helaas is het wel zo, het komt uit jezelf, of het komt niet.
En komt het wel vanzelf, dan ben je een uitzonderlijke: mazzelaar.

Subwoofer-effect.

Ik sta vanmiddag even buiten op het balkon, compleet in stilte in het niets te staren en dan ineens DOEF...of WOEMMM..als een geluidsgolf, want het is stil, even de staartjes recht naar achteren, dendert de golf dwars door me heen, en daarna is het nog stiller.
Het is een aftermath, of shock denk ik, zoals ze dat in de psychologie noemen.

Een enorme uitbarsting van een  10-jarig kind. Mijn kind.
De hele uitbarsting glad doorstaan, in alle rust, alsof het in slow motion gebeurde, geluisterd, gehandeld, rust gemaakt, ik ben een pro geworden.
Maar als mijn kind later na de lunch weer naar school is en het is complete rust, dan WOEM...DOEF..slaat het ineens in bij me.

En het bijzondere, in alle heftigheid van de explosie, bleef het andere kind volledig rustig, vroeg mij om een boterhammetje, of hij nog een beker melk mocht pakken en in alle rust hielp ik hem tussendoor.
Kan ik stiekem toch nog multitasken, enerzijds woede te lijf gaan en tegelijkertijd andere kind in alle rust helpen.
Maar dit is niet normaal, dit is uitzonderlijk, bijzonder dat ik dit kan handelen, maar dit is extreem, te extreem.
Tijd voor een psycholoog..en niet voor mij...nog niet.

Cactus zaailing

Plaatje van 1 van de 108 cactus plantjes, die ik zelf gezaaid heb.

Schoolgejank

Ik ben het een beetje zat, minstens 6X per dag loeihard gejank, gevecht en gebrul op het schoolplein van An Nasr hiernaast. Vechten, slaan, verwondingen op de glijbaan, brutale jongetjes en hevig geknok en gekrijs. Nu ik het schrijf gebeurt het weer, ligt er weer een op de grond te brullen, 1 pleinwacht op 30 kinderen, en die doet nix, inspectie mag er heen van mij...*zucht*

Lucia de B.

Touché..

Loyalitiet versus eigen hachie redden.
Oei oei..
Intuïtie, buikgevoel, ik snap dondersgoed waar dit over gaat en ook ik ben zo'n schaap die zich er niet aan waagt om er iets over te zeggen.
Het is onmogelijk voor mij om hierop te reageren zonder te putten uit persoonlijke ervaringen, dat doe ik dus ook niet.
Het is een combinatie van zwijgplicht zoals een arts die heeft, zo ook collegialiteit en privacy van de cliënt en ziektebeelden.
Ik ken Lucia niet, maar ik werk wel 'in de zorg'.
Ik werk in de psycho-geriatrie.

Nee, ik ga er niet op reageren en ik denk dat dat wel aangeeft dat er een soort Code Red binnen de zorg is, collega's onder elkaar.

Ik moet denken aan die quote uit die ene film, A Few Good Men:

Tom Cruise: "I want the truth!!"
Jack Nickelson: "You can't handle the truth!!!"

Fiets.

Ik vind het wel prettig die bewaakte stallingen bij het station, ik heb er wel 1, 25 voor over om mijn fiets veilig te stallen. Ze blijven open tot de laatste trein geweest is, ook fijn.
Ik heb een fiets met een mand voorop, die gaat het best in het vak "Extra hoge fietsen". Deze was vandaag vol, dus met wat gewurm in een normaal vak gepropt, ging prima.
Ook fijn, ik kan er pinnen, ik heb niet zo vaak kleingeld bij me, ook handig.

Toen ik boven aankwam om af te rekenen na een dagje weg, zag ik in mijn ooghoek een jongen aan komen lopen met een fiets in de hand...zonder voorwiel, grappig gezicht.
Was voor hem niet grappig, zo kon hij niet naar huis, hij vroeg om een nieuwe band, ging akkoord met 80 euro daarvoor en dan kon hij hem morgen ophalen.
Volgens mij was dat een beetje een overdreven prijs, ik besloot hem te onderbreken en vroeg waar hij heen moest. Dat was redelijk in de buurt. Ik vroeg of het slot nog open kon, dat kon..dus heb ik hem voorgesteld bij mij achterop te gaan, als dat lukte, en dan met de fiets in de hand richting huis te brengen, nou dat wilde hij wel.
Bonnetje verscheurd, fiets mee.
Overduidelijk was dit een beetje een verlegen jongen, hij durfde eigenlijk geen nee te zeggen tegen die 80 euro zei hij, het kan toch echt goedkoper, legde ik hem voor.
Hij durfde niet te zeggen hoe hij heette, bij het schrijven van de bon voor de fietsenmaker noemde hij zichzelf Bram.
Deze Bram, wilde eigenlijk ook liever niet direct bij huis afgezet worden...prima.Waarschijnlijk niet cool als je bij een vrouw achterop zit.
Achterop mijn fiets had hij zijn fiets tussen zijn benen geklemd, en zat hij op een oude Nintendo Zelda te spelen...de nerd...ik hoop dat hij bij zijn eigen fietsenmaker minder kwijt is, dat moet haast wel, 80 euro voor een nieuwe band?? Lijkt mij een beetje teveel.

Het houdt niet op, niet vanzelf...

U kent die reclame wel.

Al maanden horen we( ik en andere buren) geluiden die we niet willen horen. Kindergeluiden, peutergeluiden.
Al maanden, bellen en emailen we hierover met instanties.
De woorden die geroepen werden, en dat was duidelijk hoorbaar...niet fijn.
Nu, vandaag werd het kind door een instantie uit huis gehaald, de moeder in kwestie maakte nu geluiden die helemaal niemand wil horen, maar ik hoop dat het kind nu gered is.

Het is stil, en ik ben er ook heel erg stil van.