Moeder wijst kind af.

 Vorig jaar mei kwamen Poppy en Gijs hier in huis. Broer en zus. Katten welteverstaan.
Gijs is baas, maar wel goedzak baas, beschermt zijn kleine magere niet geheel volgroeide zus.
Mei dit jaar kreeg Poppy een nest, 5 kittens, het kostte bijna haar eigen leven, ze kon het maar net aan. Liep er af en toe van weg, maar kwam toch terug, en toch beschermend.
Gijs vond het maar nix, holde er van weg, met de staart tussen de benen en een hoge rug.
1 kitten mocht blijven, Pip, een kater, naar verloop van een paar maanden accepteerde Gijs hem en volgt Pip op een afstand overal waar Pip heengaat, Gijs is baas.
1 van de kittens is 2 deuren verder gaan wonen, de tweelingbroer van Pip, Siem.
Siem komt sinds een paar weken buiten op bezoek bij Pip, zit bij de tuindeur buiten te wachten, tot Pip komt buitenspelen.
2 snuffels waren genoeg, ze herkennen elkaar en spelen erop los, als 2 konijntjes springen ze achter elkaar aan door de tuin.
Gijs loopt er zeer chill voorbij, vind het prima, maar Siem moet nog wennen aan oom Gijs..
Maar Poppy, dat is een vreemd verhaal, die blaast en krabt en jaagt haar eigen zoon de tuin uit, Siem dus..
Siem blijft proberen maar moeder Poppy is genadeloos, ze slaat haar bloedeigen zoon de tuin uit, ik begrijp er nix van...
Er is vast iets gebeurd waar ik nix vanaf weet..ik hoop dat het goedkomt! Pip raakt niet graag zijn broer en speelvriendje kwijt, maar hij mag van zijn moeder niet met Siem spelen.

Onwennige overgang.

Nou mag ik, want ik heb wat, een woning, graag, liever vandaag dan gisteren.
Even nix over de kinderen, maar gewoon over mezelf.

Eindelijk afsluiten wat al lang geleden gebeuren had moeten worden.
4 jaar lang iets "gemaakt" in allerlei opzichten om het leefbaar te houden, sommige dingen bewust gelaten, maar nu mag ik weer normaal.
Wat is normaal?
Dat stukje komt nu even naar boven bij het inrichten van nieuwe woning. Ik zit ermee in de knoop.
Wat ik had( even alleen naar mijn eigen personal space kijkend): een bed op een overloop, een buro in de woonkamer met computer en burostoel.
Wat ik straks weer heb: een woning die volledig voor mezelf is, vooral die eigen slaapkamer.
Hoe ga ik weer een ruimte maken die personal space is en toch niet meer zo geïsoleerd?
Want ik weet nu niet meer waar ik mijn pc moet neerzetten, waar een televisie moet staan en dergelijke.
Ik kom er even helemaal niet uit.
Vooral die pc...dat is toch een ding..die werd vooral zo belangrijk omdat ik thuis verder niet zoveel leuks had voor mijzelf, maar strax is dat anders.
Ik weet heel goed hoe ik wil dat mijn slaapkamer eruitziet, heeft niets met practisch te maken, maar dat ben ik ook niet.
Het is zó wennen aan het hebben van een eigen ruimte, dat ik meer bescheiden word, dan goed voor me is,
Ik ben gewend geen privacy te hebben en dat het allemaal niet zo gezellig ingericht is meer, dat er wordt onderhouden wat nodig is en verder nix.
Ik kan strax weer heel gewoon in mijn blootje slapen en in mijn blootje naar de douche te lopen ( heel bevrijdend). Had nu ook gekund, maar dat aangezicht gun ik mijn ex niet meer, lekker puh.

Hoe chaotisch ik ook ben, ik denk toch erg in details..het moet helemaal ok zijn, maar hoe...

En de andere 2 kids.

Vanmiddag de officiële benamingen vernomen van wat ik voorheen de 'extraatjes' van mijn zoons noemde.
J. heeft de term 'klassieke autist(met kenmerken van ADHD)' gekregen.
S. 'PDD-NOS(met kenmerken van ADHD)'.

Omdat ze tegenwoordig niet 2 termen naast elkaar mogen noemen, staat ADHD tussen haakjes.
Het tussen haakjes gedeelte is het gedeelte waarvan we ook kunnen zeggen dat een deel daarvan stukken minder zal worden na de verhuizing, omdat juist die kenmerken ook te wijten kunnen zijn aan huidige leefomstandigheden. Dus deels is eigen, deels is situatie.
De autistische termen zijn gewoon zoals ze zijn.
Nou ja, gewoon is geen enkel kind, maar de extraatjes hebben een naam nu.
Ik weet niet eens wat een normaal kind is.

Ik ben geen specialist en kan zo even geen beknopte beschrijving geven van beide vormen van autisme.
Van een klassieke autist kan gezegd worden dat de persoon op alle vlakken, maar vooral sociaal/emotioneel minder vaardig is.
PDD-NOS is eigenlijk net zo, maar gaat niet zonder ADHD. Bij dit type zie je juist veel dat de persoon te vrij en te ongeremd is in alle vaardigheden, maar dat ook niet kan benoemen/herkennen.

Om J. heb ik zorgen, maar zie het niet als iets moeilijks.
Om S. heb ik zorgen en zie ik veel rode uitroeptekens. Gevaarlijke situaties, drang naar aandacht op de verkeerde manier, voor nu veel structuur en voortdurende controle, nu is hij 9, maar wat als hij 19 is. Doodeng idee...

Er volgt nu een traject van instellingen inlichten, school b.v., rugzakjes, subsidie, begeleiding(ook voor de ouders). Niet alles zal nog lukken voor de vakantie, maar we doen ons best!

Nonsens Exit.

Stel, ik wandel binnen bij de kapper en ik wil mijn haar laten knippen.
De kapper zegt mijn haar niet te knippen zonder een schriftelijk bewijs dat dat haar van mij is.
Ik wijs naar mijn hoofd, biedt nog aan dat de kapper er wel even aan mag voelen.
"U kunt dat wel zeggen mw. dat dat Uw haar is, maar als ik dat niet zwart op wit zie dat dat haar van U is, dan knip ik het niet."
Mevrouw, heeft U wel landelijk laten vastleggen in het register dat u baas bent van Uw haar?
Nee? Als er geen gegevens van Uw haar in dat register staan, dan gaan wij er vanuit dat U eigenaar bent van Uw haar. Staat er in het register dat iemand anders Uw haar bezit of geclaimd heeft, mag ik het n.l. niet knippen..."
De kapper zegt dat als ik even een briefje schrijf naar het landelijk register, met de vraag of mijn haar daar is ingeschreven, dan krijg ik een briefje met een stempel "Geen gegevens bekend" en dan is het geen probleem, kan ik geknipt worden.
Mijn hemel, ik ben mijn hele leven al baas over mijn eigen haar, nu moet ik schriftelijk aan tonen dat dat zo is???
Maargoed, we schrijven het Haar-register. In plaats van dat het register mijn brief terugstuurt met een stempel erop, krijg ik een telefoontje dat er geen gegevens zijn. En als er geen gegevens zijn, kunnen ze daar ook geen uittreksel van sturen.
Maar goed, mijn haar wordt dus niet geknipt, want de kapper wil zwart op wit zien dat er niemand anders de baas is over mijn haar.
Dus schrijven we nog een keer. En weer een telefoontje, en geen stempel op brief.
Dus de kapper knipt niets.
Prima, zoek ik wel een andere kapper die meer om mijn haar geeft dan om administratie. (Die sneer krijgt de kapper wel goed ingepeperd).
Hier ga ik echt verder geen energie in steken.

Het trieste is dat het natuurlijk niet zomaar om haar gaat, maar om mijn dochter, die niet de geestelijke/emotionele ondersteuning krijgt die ze zo hard nodig heeft, omdat de zogenaamde instelling weigert te helpen zonder dat belachelijke papiertje.

Weer zo'n regeltjes-kwestie waar je..... (scheldwoorden, janken, vloeken, boos doen, schoppen e.d).....<---dat doen we dus niet meer, klaar mee.

Van iemand die niet opgeeft, kun je niet winnen.
Ik geef niet op, ook al ben ik nog zo emo en moe.
Kan ik niet linksom, dan ga ik rechtsom.
Er is niets leuker dan iemand die je tegenwerkt gewoon de rug toe te keren.
Voorheen probeerde ik nog een compromis.
Voorheen deed ik nog wel eens een opgeheven middelvinger, met schoppen, schelden en spugen.
Nu is het een opgeheven hoofd en verder wandelen, volgende optie zoeken.
Ik heb niks aan tegenwerking.

Weer een stapje verder.

Dan was daar vandaag eindelijk het verlossende woord van de hypotheker, bank heeft financieel vertrouwen in ex-partner, als zijnde in zijn eentje eigenaar van het huis.
Voor de woningbouw is dit het enige document wat ze nog willen. Een stukje papier dat bewijst, dat ik niet meer mede-eigenaar van het huis ben.
Tip van de hypotheker was: Zet alles meteen op een rijtje wat je bij een notaris nog moet regelen, dan kan alles in 1 meeting en ben je overal vanaf.
Kinder-alimentatie was mijn eerste gedachte, dat is vast te googlen. Tabelletje van wat een normaal bedrag is, de wettelijke norm, daar hou ik me aan.
Natuurlijk kun je samen een bedrag afspreken, maar om een richtlijn te hebben, hebben rechters in Nederland iets bedacht dat de Trema-normen heet. Dat gaat uit van draaglast en draagkracht van beide partijen, bijzondere kosten e.d., heel eerlijk systeem, via dat, kunnen beide partijen nooit teveel vragen en nooit teveel betalen. Klinkt goed. Daar vinden wij ons beiden in, dus laten we dat raadplegen.
Ok, gaan we die even doorlezen en de berekening maken.
Zo werkt dat niet, alléén rechters hebben inzicht in dit systeem, wil je ervan gebruik maken, moet je betalen, v.a. 125 euro per uur( vraagt de gemiddelde arbeider die dit vak beoefent). Slimmeriken!
Fijn, de bureaucratie  komt weer om de hoek kijken, waar Hollanders geld kunnen maken, doen ze dat, staan ze om bekend.
Zelfs juridische loketten en rechtswinkel doen wat betreft Trema-normen niets voor niets..
Na eindeloos zoeken en overleggen en zelf rekenen wat moois overeengekomen. 1 keer naar de noraris is al kostbaar genoeg.
De lijstjes zijn ingeleverd, de notaris maakt er een mooi verhaal van, zodat het voor Woningbouw een mooi solide document is. Is dat getekend, en doorgegeven, kan ik mij denk ik eindelijk gaan storten op passen en meten en toeleven naar de nieuwe woning..
Het wordt nu echt tijd, ik heb rammelende verhuisstokken LOL

Een hoofdstuk afgesloten.

Eigenlijk is het niet te beschrijven, maar dan ben ik er wel vanaf en kan dat hoofdstuk afgesloten zijn.
Het gevoel is in ieder geval niet te beschrijven: Toezien hoe iemand waar je ooit veel om gaf zich volledig overgeeft aan drank en drugs.
Niets kan daar tegenop, onoplosbare machteloosheid. Wat triest voor jou.
Ik kan dan niets anders dan me omdraaien en weglopen.
Ik kan niets voor jou doen en jij wilt niets voor jezelf doen, dan houdt het op.
Ik heb je mijn nieuwe adres maar niet gegeven, ik ziet niet te wachten op een overlijdenskaart binnenkort.
20 jaar niets weten is beter geweest dan nu teveel weten.
Kennelijk hadden wij wat af te sluiten, nou dat is goed gelukt.
Het is klaar.
Het is heel eventjes leuk geweest, daarna alleen maar naar, het spijt me zeer, maar ik heb zin in een leuk leven zonder zulke ellende, mijn tijd komt nu.
Zonnestraaltjes en vrolijke dingen, vooruitkijken, stukken beter, ik ga leuke dingen doen, of je dat leuk vind of niet.
Ellendige verwoestende dingen, die verslavingen....

Dit bericht straalt wellicht hardheid uit van mijn kant, dat komt omdat mijn emoties niet overkomen bij een verslaafde, die zoekt een andere kick dan begrip. Dus heeft het geen zin om die te laten zien, het enige wat een verlsaafde raakt,  is zien en snappen dat er niet meegedacht word in zijn gedachtengang.
Een verslaving is persoonlijk, wil je eraf, moet dat uit jezelf komen. Deze persoon had 3 redenen om te stoppen: Voor kids, voor werk en voor mij. Niet 1 reden was voor zichzelf..signaal genoeg.
Je kunt je eigen houten hart tot 10x toe laten breken, maar in dit geval praat je niet met meer een persoon maar tegen een verslaving.
Een klik maken met anderen doe je op een paar manieren, ik hou van de 3 H's, hart, hoofd en handen. Bij aanraking schrikt hij, bij het noemen van een gevoel, ontwijkt hij. Bij het maken van een link naar verstandelijke dingen, wijst hij de dingen af of ontkent ze.
Als de werkende middelen uitgewerkt raken, komt hij pas terug op wat er gezegd is, gecompliceerd, ik heb mij erin verdiept, geen uitweg.
Het is zoals het is, onoplosbare machteloosheid zolang hij zelf, voor zichzelf geen uitweg ziet.

Huis.

Alleen een kermende deur,
moe van het sluiten,
laat af en toe
het lijden horen
waar ik geen zin meer in heb.