Ik ben

Ik ben wie ik ben,
en niet wat een ander graag in mij ziet.
Wat men ook over mij denkt.
het doe mij geen verdriet.
Je mag over mij praten.
dat kunnen sommigen toch niet laten.
ik ben zo ik ben,
En zo men mij ook ziet,
Je kunt mij niet kwetsen.
ik zie het niet,
ik hoor het niet.
denk maar verder, ik ben net een vergiet ;)

Zo grappig...

Onderweg naar verjaardag van mijn zus.
Ik was vergeten een kadootje te halen.
Kijkt mijn moeder mij aan(met soort van enorme wanhopige blik): "Hoe kun je dat nou toch vergeten?"
Ik kijk haar aan(met soort van enorm verbaasd gezicht): "Hoe kun je nou toch denken dat ik zoiets nou NIET zou vergeten?? Je kent me toch?"

Als ik dingen vergeet, doet de term 'prioriteiten' er echt niet toe..duh!

Het vlindert door.

Maandenlang last gehad van stormen in het hoofd.
Heb echt moeten leren om stilte te maken. Stilte om tot rust te komen.
Het is mij gelukt.
In die rust vond ik mezelf weer.
Ik kon weer positief alles aan wat op mij afkwam, in samenwerking met zowel het hart als de rede(mijn verstand).
Ik dacht dat ik heel sterk was en weerbaar.
Ik had toch in dat piepkleine kringetje precies de goede mensen om mij heen gekozen.
Die mensen die af en toe schouderklopje of duimpje doen.
Mensen die mij af en toe vertellen "vergeet je nie iets?", of "weet je dat zeker?"
Mensen die gewoon 'respect' doen als je iets deelt.
Mensen die gewoon zwijgen, omdat ze weten dat niet iedere actie reactie behoeft.
Ik dacht met hen mee, zij met mij, het was een prettig, goed plekje.

En dan komt er een moment, waar je geen invloed op hebt, iets wat zich in je lijf omhoogkotst, geen stoppen aan, iets wat je jaren niet meer gekend/gevoeld hebt.
Bah! Ik dacht dat ik dat wel aankon, maar helaas niet...(vraag me niet naar de deatils)
In een flits kijk ik terug op mijn overlevingsfase en grijp dat wat makkelijk voor de hand ligt:

Ongelovelijk hard op een lopen zetten, muren omhoog(nog nooit zo hoog geweest), totale paniek.

Ja, heel fijn om te weten dat ik nog zulke gevoelens heb, die me de strot af kunnen knijpen, maar het doet wel de realtiteit ernstig vervormen enzo..

Een paar mensjes die ik zo zorgvuldig toeliet, die heb ik zonder pardon aan de kant gezet.
Hierbij mijn oprechte excuses aan een ieder die het gevoel heeft gekregen door mij mijlenver in een greppel te zijn gesmeten... Het spijt mij, ik was in paniek.

Het is nu een maand later, ik lach en leef, ik ga gewoon verder met de positiviteit die ik had opgebouwd. Ik wil er graag voor anderen weer zijn, ik heb dat gemist.
Het kringetje wat al zo klein was, is nu alleen nog een klein stukje kleiner geworden.
Ik las laatst dat als je iets mist, ben je eigenlijk op zoek naar een stukje van jezelf wat je kwijt bent. En dat klopt, diegenen die in greppel lagen, waren een stukje van mij.

Iedereen heeft zijn/haar eigen oorlog te bevechten, dus wees lief, dat weet ik als geen ander.
En als je dan toch bezig bent, wees dan ook lief voor jezelf..
En als je je goed voelt, wees dan niet bang om af en toe een relletje te schoppen, een avontuur aan te gaan, dat voelt goed namelijk.
En als je je NIET goed voelt, wees dan ook niet bang om af en toe een relletje te schoppen, een avontuur aan te gaan, dat kan namelijk zo lekker opluchten.
Maar hol niet weg!
Met je juiste kringetje om je heen wat je snap en steunt, kom je een heel eind!
Niemand met een hart in het lijf kan alles alleen,
dat is gewoon helemaal niet nodig!

Zo, nu begint mijn heerlijke vrije weekend!

Bah!

4 late diensten gedraaid, slapen op de overloop op zolder doet nie veel goeds voor de nachtrust. Dus wil ik overdag wat kunnen rusten.
Maar ik zit opgescheept met een schilder, die helemaal niet had moeten komen (4 kozijnen zijn verrot, maar repareren ho maar), maar aangezien ex stommer is dan het achter-end van een varken, kan ik dat figuur opvangen (wat zeg je..schilder?? En ik moet daar voor thuisblijven??..lambal)
Zal wel een vriend van hem zijn, deze staat om de haverklap binnen omdat hij iets moet of wil..(kan ook nix zelf).
Getverderrie, ik hoor net wat voor kleur het word( het was donkergroen), het word leverkleur!! Ben ik blij dat wij hier weggaan, bah bah bah!
Kers op de taart is de Senseo die dienst weigert..GRMBL!!! ARGH!!!

Toen=Nu

Ik kan er een lang verhaal van maken, maar dat heeft totaal geen inpact.

Toen je nog bij je volle verstand was, had je het vermogen, dat weg te drukken, wat je niet meer wilde "weten", of datgene wat je zo intens raakte in het leven, maar met niemand deelde.
Die kut-Alzheimer, of wat voor naam je ziektebeeld tegenwoordig heeft, maakt, dat dat wat je zelf wegdrukte nu ongeremd naarboven komt.
En ik sta daar dan met mijn goede gedrag, maar ik sta er.
Ik "mag" horen over de bombardementen en de fabeltastische eerste dansavonden, je geloof... en hoe dat tussen jou en je lief stond.
Ik mag ernaar luisteren. Hoe je 9 kinderen grootbracht, in een huis waarvan we nu zeggen dat deze geschikt is voor hooguit 3 mensen.

En ik mag, kan niet anders dan, concluderen, dat wat jij leefde in een andere tijd was, maar wat is er veranderd?
Ik mag dan af en toe tenonder gaan aan de hoge werkdruk, die zich vooral spiegisch uit.

Dit is waar ik het voor doe, ik blijf er nog even bij.
Want zonder dat jij als dementerende dat in de gaten hebt, draag je iets uit.

En jij die dit leest, jij dementeert nog niet, deel in vredesnaam wat je voelt en denkt en hebt ervaren in dit bewuste leven, maak niets onverwerkt...

Alfred

Dit jeugdsentiment zit zo ongelovelijk diep, dat ik er niet naar kan luisteren zonder te huilen ( -trut-).
Ik zie een meisje met een rode wollen maillot( met leren lapjes op de knietjes) in bruine donald-duckschoentjes, die zit te piepen op een kruk, de kruk piept, meisje niet. Zo'n houten kruk met houten schroef om hem omhoog te doen en omlaag, ik draai en produceer intens piep-geluid.
Zondagmiddag, ik maak die herrie omdat ik mij verveel.
Mijn moeder kijkt mijn vader aan en zegt: "Her, doe haar maar even onder de koptelefoon." Ik werd wel vaker "gedaan".
En als dit verhaal van Herman aangezet werd, dan verdween ik er helemaal in.
Iedereen kon op zijn kop gaan staan, het huis in brand steken, maar ik was bij Alfred en Herman.

Laten we niemand onder stoelen of banken steken.

Dit wordt een blog die regelmatig een update krijgt.
Dit wordt namelijk een verzameling van mijn eigen blunders.
Ik ga ze delen.
Het zijn gewoon dagelijkse dingen, uitspraken, gebeurtenissen van een Über-chaoot.
Klunzigheid is my middlename, er wordt niet genoeg gelachen en leedvermaak is vaak het leukste vermaak.
Er word niet de draak gestoken met een ander, er wordt niemand anders onderuit gehaald dan ik zelf.

- Het doucheputje was verstopt(alweer) en moest schoon. Ik had bedacht dat het wel leuk zo zijn om hem weer schoon te maken met de tandenborstel van ex-lief. Doe dit NOOIT zonder contactlenzen of bril, je zou zomaar de verkeerde borstel kunnen pakken. In dit geval, de mijne...

- Sigarettenautomaat: Doe het niet als je niet goed kan omgaan met cijfertjes. Simpel hoofdrekenen is voor een chaoot gewoon niet mogelijk. Het kostte mij 20 minuten en 3 muntjes voor het apparaat, daarna mocht de snackbarhouder het zelf doen. En ik zit nu het verkeerde merk te roken.

- Ik moet er nog steeds aan wennen, dat de gemeente niet aansprakelijk te stellen is voor mijn gestruikel.

- Op zondagavond tot het inzicht komen, dat je geen idee hebt wat je werkrooster is voor de komenden maanden en het een gelukswonder is dat je nog niet gebeld bent (alweer)met de boodschap: "Ehmm..Han...*zucht*, je bent er niet.."

- Op dinsdagmiddag vol vrolijkheid de werkplek opwandelen en dan te horen krijgen: "Ehm..Han? Wat doe je hier, je hoeft niet te werken"

- Eerst goed uitgelaten "KUT" roepen als het stoplicht op rood gaat. Vervolgens in een dagdroom verdwijnen en gelazer krijgen, omdat je niet doorrijdt bij groen.

- Voor datzelfde stoplicht staan, doen alsof je heel cool bent en nergens last van hebt, in de modus "I'm a supergirl", swingen op je Ipod muziek, dan komt er een windvlaag en lig je met je bakkus in je fietsmand gewoon zijlings op staat, hoe cool is dat?