zaterdag 9 oktober 2010

Het vlindert door.

Maandenlang last gehad van stormen in het hoofd.
Heb echt moeten leren om stilte te maken. Stilte om tot rust te komen.
Het is mij gelukt.
In die rust vond ik mezelf weer.
Ik kon weer positief alles aan wat op mij afkwam, in samenwerking met zowel het hart als de rede(mijn verstand).
Ik dacht dat ik heel sterk was en weerbaar.
Ik had toch in dat piepkleine kringetje precies de goede mensen om mij heen gekozen.
Die mensen die af en toe schouderklopje of duimpje doen.
Mensen die mij af en toe vertellen "vergeet je nie iets?", of "weet je dat zeker?"
Mensen die gewoon 'respect' doen als je iets deelt.
Mensen die gewoon zwijgen, omdat ze weten dat niet iedere actie reactie behoeft.
Ik dacht met hen mee, zij met mij, het was een prettig, goed plekje.

En dan komt er een moment, waar je geen invloed op hebt, iets wat zich in je lijf omhoogkotst, geen stoppen aan, iets wat je jaren niet meer gekend/gevoeld hebt.
Bah! Ik dacht dat ik dat wel aankon, maar helaas niet...(vraag me niet naar de deatils)
In een flits kijk ik terug op mijn overlevingsfase en grijp dat wat makkelijk voor de hand ligt:

Ongelovelijk hard op een lopen zetten, muren omhoog(nog nooit zo hoog geweest), totale paniek.

Ja, heel fijn om te weten dat ik nog zulke gevoelens heb, die me de strot af kunnen knijpen, maar het doet wel de realtiteit ernstig vervormen enzo..

Een paar mensjes die ik zo zorgvuldig toeliet, die heb ik zonder pardon aan de kant gezet.
Hierbij mijn oprechte excuses aan een ieder die het gevoel heeft gekregen door mij mijlenver in een greppel te zijn gesmeten... Het spijt mij, ik was in paniek.

Het is nu een maand later, ik lach en leef, ik ga gewoon verder met de positiviteit die ik had opgebouwd. Ik wil er graag voor anderen weer zijn, ik heb dat gemist.
Het kringetje wat al zo klein was, is nu alleen nog een klein stukje kleiner geworden.
Ik las laatst dat als je iets mist, ben je eigenlijk op zoek naar een stukje van jezelf wat je kwijt bent. En dat klopt, diegenen die in greppel lagen, waren een stukje van mij.

Iedereen heeft zijn/haar eigen oorlog te bevechten, dus wees lief, dat weet ik als geen ander.
En als je dan toch bezig bent, wees dan ook lief voor jezelf..
En als je je goed voelt, wees dan niet bang om af en toe een relletje te schoppen, een avontuur aan te gaan, dat voelt goed namelijk.
En als je je NIET goed voelt, wees dan ook niet bang om af en toe een relletje te schoppen, een avontuur aan te gaan, dat kan namelijk zo lekker opluchten.
Maar hol niet weg!
Met je juiste kringetje om je heen wat je snap en steunt, kom je een heel eind!
Niemand met een hart in het lijf kan alles alleen,
dat is gewoon helemaal niet nodig!

Zo, nu begint mijn heerlijke vrije weekend!

1 opmerking:

  1. Echte vrienden geven elkaar de ruimte!

    En ik vind je gewoon de liefste Hannes van de wereld, al trek je nog zo'n hoge muur om je heen. Dat muurtje brokkelt met veel geduld vanzelf weer af.

    Megadikke kus en een heel fijn weekend, lief mens! XXX

    BeantwoordenVerwijderen