Appels en tranen.

Ik woon vlakbij een AZC. We weten toch wel wat dat is hè? Ergens in september fietste ik er langs en werd geroepen. Stond een man die mij erop wees dat ik boodschappen verloren was en holde mij achterna. Sixpack appeltjes. Ik stopte, communicatie via handen en andere globale bekende gebaren, hij mocht de appelen houden van mij. En elke donderdag krijgt hij ze weer van mij.

Vanavond kreeg ik een briefje in mijn handen van mijn buurman.

"Dank je wel, Wees Welkom The Scene"

Ik ken de Scene , maar dat nummer niet...geen idee hoever deze man in zijn proces is hier, maar kennelijk genoeg voor mij...tranen met tuiten sindsdien...pffft, wat een nummer.

Ruimdenkendheid.

In het flatgebouw waar ik woon, leven voor zover ik heb kennisgemaakt in ieder geval 12 verschillende culturen bij elkaar. Aan het einde van de straat zijn ook nog het woonwagenkamp en het asielzoekerscentrum gevestigd. Ik woon in een gemixte buurt, daar heb ik bewust voor gekozen.   Ik wil dat mijn kinderen en ik zelf opgroeien in een realistische weergave van de maatschappij. Een verrijkende omgeving mijns inziens. Ik heb er erg veel moeite mee als mij als mensen mij om wat voor reden dan ook, mij gaan toespreken over mijn levenswijze.

"Dat zij hier zitten begrijp ik wel, maar dat jij hier moet wonen vind ik wel triest"
"Ik gun jou een betere leefomgeving"
"Is het wel goed voor de kinderen dat ze hier opgroeien?"
"Als je meer geld had, had je dit nooit gedaan hè?"
"Als ik het zo bekijk, maar snel een rijke weduwnaar zoeken".

Shut the fuck up!
Ik word zó misselijk van die opmerkingen....

Begrip

Alleen de worteltaart begrijpt mij vandaag.

Dominante vrouwen.

Ik mocht er laatst weer getuige van zijn.

Een vrouw van mijn leeftijd die lyrisch en té zelfverzekerd door het leven stampt.
Automatisch denk ik dan; "het zal mijn opvoeding wel zijn", en omdat ik dat automatisch denk, zal dat ook wel zo zijn.
Ik heb er zo ongeveer 32 broertjes dood aan.
Ze drukken mij in een hoek, ik word er stil van, louter negatieve gedachten en gevoelens bij.
In mijn ogen een extreme vorm van emancipatie, emancipatie vind ik eigenlijk ook een vies woord.
Ik word er niet blij van.
'Een vrijgevochten vrouw' wil ik dan nog wel eens herkennen, maar dan ook alleen als ik vanuit kennis zeker weet dat zij ergens voor gevochten heeft, niet zo eentje die trots is op een moeder die een keer in een Dolle Mina demonstratie meeliep, en trots scandeert; "dankzij mijn moeder's acties, kunnen wij allemaal de pil slikken!"
Ik heb een moeder die 'Ban de Bom' en vrouwensymbolen in mijn wintersjaal breidde, die een weefclub oprichtte om thuisblijvende moeders iets te doen te geven(hen ondertussen stimuleerde om werk te gaan zoeken), activiteiten bij het IKV en de PPR en de PSP later en Amnesty-activist. Feministische activiteiten. Bom-moeders rezen als paddenstoelen uit de grond. Je was cool als je lesbisch was én alleenstaand moeder.
Onafhankelijkheid! Jij als vrouw kunt alles alleen, dat moet de basis zijn! Baas in eigen buik!

Tja...
Ik ben van die ene generatie die eerlijkheidshalve moet toegeven dat wij zelf nergens voor hebben hoeven vechten, wij kwamen in een gespreid bedje.
Mijn generatie moest op zoek naar zin, invulling, beetje doorborduren op moeder's idealen, kraker worden ofzo..Ik geloof dat dat wel ergens wetenschappelijk is vastgelegd, dat die generatie het individualisme fijn omarmd heeft, al dan niet ontdekt.

Echt hoor, hulde aan alle vrouwen die lekker onafhankelijk in het leven staan, maar het kan te gek ook hoor.
Ik zie er te veel die hun vrouwelijkheid verliezen en als een soort van wilde kenau's door de wereld stappen.
'Skin is in', vrijheid die zich uit in opmerkingen als 'I'm a proud slut'.

Wat ik zie in hen: Triest, gebrek aan identiteit..
Ik zou zo graag eens kunnen zeggen: "Kijk, een echte dame" tegen een vrouw die níet de tachtig gepasseerd is..
Ik doe mijn best er zelf zo een te zijn, het lijkt alleen de mannen niet meer op te vallen, wat een verval...zij zijn meegegroeid in de emancipatie, arme zielen.

Verkoudheid

Verkouden.

Ik hoor een vreemde ademhaling in de wc, het piepen van de wc-rol, gefluister...

Mijn jongste heeft het te pakken.
Dan is het oppassen geblazen, want hij is gevoelig voor bronchitis.
Daarnaast met zijn extraatje ASS, namelijk PDD NOS is dit geheel een verontrustende gebeurtenis.
"Ik heb snot kijk dan, nu is het doorzichtig".
"Mama, toen ik net ging snuiten was het een rode sliert, toen ik in de klas snuitte was er ook geel in. Wat betekenen al die kleuren? Als het geel is, is het bijna voorbij zei oma!"

En niet snuiten hè, nee. Met de vinger hup, zo erin en de boel eruit trekken. "Niet kijken!" roept hij, dat wíllen we niet eens. Wij gaan wel een kamertje verder zitten.

Volgende activiteit, ademhaling tellen, hoever hij kan inademen, dan weet hij of hij benauwd wordt, dat is leuk, rare piepgeluiden bij het diep inademen. Dat herhaalt zich een keer of tien. Nee, pufje niet nodig, als mama dan maar wel de ademhaling blijft tellen als hij slaapt, want als hij nou in zijn slaap benauwd wordt, dan kan hij doodgaan, had hij ergens gelezen.

Eenmaal in bed nieuwe activiteit, dat ene kleine snotje niet uitsnuiten, maar gefascineerd op en neer snuiven, in en uit,  het ritme van de klok aanhoudend. Tenen bewegen ook mee zie ik nu, lief. Toch maar weer even snuiten...

Kauw.

Elke ochtend, half 11, ik denk dat hij kan klok kijken.
Kauw gaat op de balkonrand zitten en begint met krassen.
Tot ik hem heb opgemerkt. Ik kras wat terug. ( ik ben niet zo goed als hij)
Met een schuin kopje en 1 oog kijkt hij me aan, andere oog ook een keertje.
Dan plukt hij wat tussen zijn tenen met zijn snavel.
Hij kijkt schuin omhoog naar de pindakaaspot en krast weer naar mij.
Ja hoor, ga maar, zeg ik hem dan. En hij gaat. Hij steekt zijn snavel in de pot tot die helemaal bruin is en dan gaat hij terug op de rand zitten.
Smikkelen, poetsen, schoonmaken en hij krast weer wat.
Ja hoor, tot ziens. Dan vertrekt hij weer.

Comfortzone.

Is heel leuk als je een onwijs hectiek leven hebt en een momentje van stilstand zeer waardeert. Zoals ik.

Als heel jouw leven nu een comfortzone is, kan dat zijn omdat er al genoeg hectiek is geweest. Een pauze-moment.

-Een comfortzone is een berg vreten omdat andere dingen niet gaan zoals je het wilt.
-Een comfortzone is een gedachtegoed aanhangen omdat een nieuwe gedachte 'eng' is.
-Een comfortzone is een opvoeding. "Zij deden het zo, dus doe ik het ook zo".
-Een comfortzone is stilstaand water.
-Een comfortzone is een vlucht uit de stroom.
-Een comfortzone is terugvallen in oude gewoontes.
-Enz...enz...


Eigenlijk is er niet zoveel aan, een comfortzone...alleen als je leven vol hectiek is en je snakt naar een momentje NIX.
Als je uit jouw comfortzone wilt komen, zul je een bepaalde vorm van hectiek moeten opzoeken/aangaan.
Easier said then done..maar helaas is het wel zo, het komt uit jezelf, of het komt niet.
En komt het wel vanzelf, dan ben je een uitzonderlijke: mazzelaar.